Hoe een valpartij mij zelf liet ervaren hoe ik mantelzorg (op afstand) kan verlenen..
Drie maanden geleden brak mijn vader zijn heup door een val tijdens een partijtje tennis. Hij is 78 jaar en nog behoorlijk actief. Maar na de operatie, weer thuis, viel het hem tegen om te revalideren. Hij had pijn en kwam niet echt op gang, hij zat veel stil in zijn stoel voor de televisie.
Mijn moeder was bezorgd en spoorde hem aan om te oefenen, niet stil te zitten, iets te doen, ‘zo kom je er niet, doe toch eens iets.’ Want na een sombere lente met veel regen had zij zich verheugd om veel te gaan fietsen tijdens de zomer. En nu leek het erop dat dit in het water ging vallen. Maar dit hielp niet echt.
Op den duur heb ik mijn vader meegenomen om ergens koffie te drinken en gevraagd wat hij zelf wilde, wat het probleem was en of hij nog wel een doel voor ogen had?
Hij bleek te veel pijn te hebben, bewegen was niet fijn, zeker op gang komen niet. Hij had angst om te vallen, durfde daarom zijn twee krukken niet terug te brengen naar één en hij vergat welke oefeningen hij precies moest doen.
We hebben een plannetje gemaakt en met mijn moeder besproken. De dagen daarna is hij gestart met vier keer per dag pijnstilling, de fysio hebben we gevraagd alle oefeningen op papier te schrijven, de krukken hoefde niet weg, pas als hij vertrouwen had in zichzelf en niet eerder. Dat gaf hem rust.
En hij kreeg van mij, via MijnPia, meerdere keren per dag op zijn eigen smartphone een bericht waarop stond wat er te doen was. Bijvoorbeeld: goedemorgen pap, het is tijd voor je oefeningen, die staan op papier en liggen op de eettafel. En je mag zelf je medicatie pakken want dan ben je weer even in beweging.
MijnPia is een persoonlijke assistent via Whatsapp. Je kunt herinneringen, vragen of berichten versturen naar iemand persoonlijk. Met leuke persoonlijke foto’s erbij. Ik heb de berichtjes voor bijvoorbeeld drie weken ingesteld en toen weer wat aangepast iom mijn vader. Net wat nodig was.
MijnPia heeft geholpen om hem regelmatig helpen herinneren aan wat er allemaal moest gebeuren, en om het zelf te doen. Volgens mijn vader vergat hij vaak zijn telefoon, maar toch, het was besproken en er was ook bij hem meer aandacht voor. Acht weken hebben we het gebruikt. En deze simpele technologie heeft mij en mijn moeder voor een deel ontzorgt, ik kon de berichten instellen en automatisch laten versturen.
Mijn moeder hoefde niet meer te zeggen wat hij moest doen, waardoor ze het over andere dingen konden hebben. De sfeer verbeterde en zij begon leuke uitjes te organiseren voor haar en mijn vader.
Vier weken later lukte het hem om met één kruk te lopen en kon hij zelf naar de fysiopraktijk toe ipv dat ze bij hem thuiskwamen en na twee maanden kregen we ineens een filmpje dat hij weer buiten aan het fietsen was. Wat een overwinning!
Als ik hierop terugkijk, besef ik hoe belangrijk het is om een gesprek aan te gaan met de ‘patiënt.’ Waar zit het probleem? Vooral te bespreken wat iemand er zelf aan wil en kan doen. En hulpmiddelen in te zetten daar waar mogelijk. En die hulpmiddelen daar mag veel meer bekendheid over komen onder mantelzorgers.
